Bart Chabot reageert op citaten uit eigen werk: 'Ik kan ronduit zeggen dat dit mijn beste boek is'

Medeschrijver van het Boekenweekgeschenk Bart Chabot reageert op citaten uit eigen werk.

We zitten in de lobby van een bekend Haags hotel, de vaste hang-out van Bart Chabot, dichter en medeschrijver van het Boekenweekgeschenk 2024. Naast ons liggen tien van Barts titels, een onvolledige greep uit zijn imposante oeuvre. Aan de hand van één citaat per boek vertelt Bart over zijn werk, het schrijverschap, vriendschap, het leven en de dood.

Onlangs kwam ik hem tegen/ god /ergens / het doet er niet toe waar / op een binnenweggetje / in de Ardennen / zo’n kwartier gaans / van het centrum van Bomal / voor wie het met alle geweld / weten wil Uit: Genadebrood (1993)

‘Dit is uit 1993! “Gedane zaken nemen geen keer” heet het gedicht. Ik ben begonnen als dichter en voel mij vandaag de dag meer dan ooit dichter, al heb ik ook veel proza geschreven. In 1981 ben ik gedebuteerd met een cabaretesk gedicht, dat ik persoonlijk niet als een hoogtepunt in mijn oeuvre beschouw, hoewel anderen – bijvoorbeeld zanger Typhoon en wijlen Joost Zwagerman – daar anders over dachten. Bij mijn uitgever heb ik bedongen dat mijn eerste drie bundels nooit meer zullen worden herdrukt. Pas met Genadebrood begon voor mijn gevoel mijn echte dichtwerk. Inmiddels had ik het vak geleerd: hoe zet je een gedicht op? Wat werkt en wat niet? Honderden gedichten heb ik sindsdien geschreven.’

Tijdens de Trioloog knoopt Herman het witte koord van zijn habijt los, bindt zijn onderbeen an, bedenkt zich, stroopt zijn apostelmouw op en bind zijn bovenarm af, opnieuw. Dan haalt hij een spuitje tevoorschijn, schertsenderwijs. De zaal ligt dubbel. Good clean fun. Uit: Brood (2021)

‘In de jaren 80 volgde ik twee jaar lang The Golden Earring en die reportages die ik over hen schreef zijn de blauwdruk geweest voor mijn biografie over Herman Brood, want ik besefte: als je het echt goed wilt doen, dan moet je meereizen. Je moet je in iemand onderdompelen. Brood is samengesteld door Rob van Essen, die een selectie heeft gemaakt van al mijn teksten over Herman Brood. Het boek Broodje gezond (1996) was een succes, maar zelf vond ik Brood & spelen (2002) veel beter. Daarin beschreef ik hoe Jules Deelder, Herman en ik gedrieën op theatertour gingen en wat het betekende om on the road te zijn met een ploeg van zestien man. Als je wilt weten wat rock-‘n-roll in Nederland in de jaren 90 was, is dit het boek bij uitstek.’

Lieve Kolonel, (Zoiets komt in die kringen als een mokerslag aan. Schrijf je die lieden aan als ‘Geacht kolonelsregime’ of ‘Geachte leden van de Bloedjunta’, dat is geen punt, daar verblikken of verblozen ze niet van. Maar schrijf je ‘Lieve Kolonel’, dan bezorg je de andere kant, de ontvangende partij, een hoog Brokeback Mountain-gevoel, iets wat in die specifieke kringen niet bijster populair is.) Lieve Kolonel, Uit: FC Dood (2016)

‘Op mijn vijfenvijftigste kreeg ik een brief dat ik werd voorgedragen voor vervroegd eervol ontslag als Eerste Luitenant der Koninklijke Luchtmacht. Ik dacht: hallo, zo zijn we niet getrouwd en daarom heb ik kolonel Steggelweij, die mij voor ontslag wilde voordragen, een brief geschreven. Later heb ik deze brief met dertien andere verhalen gebundeld in FC Dood. Er is mij gebleken dat een boek met het woord ‘dood’ in de titel, niet per se goed verkoopt. Mensen gaan elkaar zo’n boek niet cadeau geven op verjaardagen, tenzij het een thriller is. Ik wilde over de dood met humor schrijven.’

Lees verder in VARAgids 11 vanaf bladzijde 31