Sinan Can heeft verbinding met een journalist in Israël

Hé, Sarah. Sinan, wat fijn om je stem te horen.

Hoe gaat het in Israël? Het is erg zwaar, ik ben constant verdrietig. Ben ook even gestopt met werken, omdat het geen zin heeft om journalistiek te bedrijven. Pacifistische Israëliërs durven het woord ‘vrede’ niet meer in de mond te nemen. Je wordt bedreigd, getreiterd en bespuugd. Of opgepakt.

Ik durfde je steeds niet te bellen, wilde je niet in de problemen brengen, maar ik voel met je mee. Ook ik ben sinds 7 oktober verdrietig. Verdrietig om wat er op 7 oktober is gebeurd, om wat er daarna is gebeurd en natuurlijk ook om wat er voor 7 oktober is gebeurd. Ik ben bijna vijftig en opgegroeid met het Palestijns-Israëlisch conflict, maar ik gun de generaties die na ons komen om in vrede en harmonie, naast of met elkaar te leven. Hoopvol ben ik echter niet.

Ik ken jou als iemand die erg begaan was met het lot van de Palestijnen. Is dat nog steeds zo? Of zijn er bij jou ook scheurtjes. Ik ben begaan met de gehele mensheid en maak geen onderscheid. Maar ik moet je bekennen dat ik de afgelopen maanden een groep Israëlische vrienden én Palestijnse vrienden ben verloren. Boosheid, frustraties en verdriet hebben de overmacht.

Zijn wíj nog vrienden? Ik hoop van wel. Wij hebben elkaar jaren geleden gevonden in medemenselijkheid en ik denk vaak terug aan onze ontmoeting in Istanbul. Wij blijven altijd vrienden.

Mooi om te horen. Ik kan ook niet naar de beelden kijken en vind dat we als mensheid mislukt zijn. Als er een missie naar Mars is ga ik mee om het opnieuw te proberen. Dan ga ik mee, hoor. Ik overweeg ook te verhuizen vanuit Israël. Ik kan niet gelukkig zijn in een land met zoveel verdriet.

Sarahs naam is om veiligheidsredenen gefingeerd.

Dit artikel komt uit VARAgids 15, bladzijde 17.