Youp van 't Hek blikt in de aanloop naar zijn allerlaatste show terug op zijn carrière

Opeens zat ik voor de laatste keer diep in de nacht met mijn club muzikanten, technici en ander loslopend volk aan de lange tafel van het fantastische Groningse hotel Schimmelpenninck Huys, waar we al jaren gul en gastvrij ontvangen worden. Wijn, kaas, bier, plezier en sterke verhalen. En het gaat geen seconde over het werk.

We hebben gespeeld, de arbeid is gedaan en er moet of mag gelachen worden. Of gepraat. Of gefluisterd. Of geschreeuwd. Dat laatste is meer iets van vroeger toen we als jonge honden de wereld gingen veroveren en iedereen dat moest weten. Toen wilde ik ook nog wel eens huilen. Er zijn maar twee plekken waar we alle jaren zo groots ontvangen zijn. In dit Groningse hotel en in de prachtige Campveerse Toren in het Zeeuwse Veere. Daar zwaait Hendrina met losse hand de scepter en zij snapt waar artiestenvolk ver van huis behoefte aan heeft. Pret en privacy. Geen cafégelul met dronken idioten.

Vroeger zaten we in Schimmelpenninck als we in de stad Groningen speelden, maar al gauw werd het ook onze herberg als we in Stadskanaal, Veendam, Winschoten en Drachten speelden. Zoals we niet alleen naar Veere uitweken als we in Vlissingen of Middelburg speelden, maar ook na Terneuzen, Bergen op Zoom en Roosendaal zochten we troost bij Hendrina.

Volhouden. Daar gaat het om. Ik weet dat het mij gelukt is dankzij mijn vrienden met wie ik gewerkt heb. Eentje gedurende 40 jaar, anderen bijna 30 en mijn manager zelfs bijna 50. Hard gewerkt, maar ook tijd genoeg voor de lol en de daaruit voortvloeiende rare gesprekken. Al die jaren onderweg met mensen die elkaar snappen. En soms ook niet. Vooral dat laatste maakte het vaak interessant.

Dit artikel komt uit VARAgids 19, bladzijde 91. Vanaf dinsdag 7 mei 2024 te koop in de winkel.