Column Claudia de Breij | Kittentjes

Heb je je gymtas? En je binas? En je atlas?
Mijn kinderen zijn minstens zulke ongeconcentreerde alles-vergeters als ik, dus ik loop er vaak op het tuinpad in mijn duster achteraan te roepen. 

Heb je brood bij je?
Je telefoon? Een geodriehoek? Je rekenmachine?
Mijn kinderen schamen zich dood en nemen preventief álles mee.

Nu is, niet schrikken, onze kat dood. Het beestje was al oud.
De kinderen waren erg dol op haar, en heel verdrietig.

Toen ze klein waren hebben ze wel eens gezegd dat hun allerliefste wens was dat Tomtom (zo heette ze) nooit dood zou gaan. Maar als ze dan heel, heel misschien heel veel later toch ooit zou overlijden, mogen wij dan twee kittentjes?

Soms stijgt er uit het kleed nog een zweem op. Ze heeft erop geplast, toen ze al oud was en der dagen zat en haar blaas niet meer de baas. Het kleed is gereinigd, en toen nog eens, en gestoomd en met een speciale spray van HG behandeld, maar af en toe ruik ik nog zo’n vleug. The spirit of Tomtom.

In een koker staat haar as, te wachten op een plechtige uitvaart.
‘U kunt haar laten vernietigen, of cremeren met allemaal andere dieren tegelijk, of individueel.’ Doe maar individueel, zeiden we. Dat was natuurlijk het duurste, maar je gaat maar een keer dood, en dat geldt ook voor de poes.

Ik hoefde niet te huilen. Eerst niet. Ken je ‘Jonge sla’, van Rutger Kopland?

Alles kan ik verdragen, het verdorren van bonen, stervende bloemen, het hoekje aardappelen, kan ik met droge ogen zien rooien, daar ben ik werkelijk hard in.

Maar jonge sla in september,
net geplant, slap nog,
in vochtige bedjes, nee.

Toen kwam de kaart van de dierenkliniek die haar sterven had begeleid. In een rond en duidelijk meisjeshandschrift wenste Kimberley ons, namens de hele kliniek, dat we ondanks het verdriet toch vooral de mooie herinneringen aan Tomtom zouden koesteren.

Kimberley en haar handschrift waren mijn jonge sla.

De bak staat zolang in de kelder, het voer is weggegeven aan een nichtje met levende katten. De krabpaal annex aanleunwoning zwerft tussen opslag en vuilnisbelt. Als je hem bewaart, voor wie dan? Kun je een nieuwe kat wel laten wonen in het huisje dat de oude zich zo eigen heeft gemaakt? En willen we überhaupt wel ooit nog eens zo’n beest? Het is wel lekker schoon, zo zonder die haren en alles.

Heb je je brood? En je gymtas?
Ja. Wanneer krijgen we eigenlijk die nieuwe katten? Nieuwe katten, daar moeten we nog over nadenken, hoor.
Dat hadden jullie beloofd! Wij krijgen toch twee kittentjes?

Een gymtas van gisteren vergeten ze, en het brood van vanmorgen ook, maar een belofte van toen ze drie waren, en zo klein nog, met vochtige oogjes, nee.