Column Özcan Akyol | Lieve Eus

Regelmatig gebruiken we bij tv-programma’s de ondertiteling van teletekst 888, vanwege de hardhorendheid van mijn man. Het valt me op dat de ondertitelaars zelf taalfouten corrigeren. Ze ondertitelen ‘zij’ als iemand ‘hun’ als onderwerp gebruikt. Ook laten ze veel stopwoorden weg, soms in een gesprekje van drie minuten wel tienmaal. Wat vind jij ‘eigenlijk’ van stopwoorden?
Hartelijke groet, Paula Spijker 

Nu, ik kan daar heel schamperend over doen, want ik vind ze inderdaad vreselijk, maar ik begrijp ook wel hoe die dynamiek van stopwoorden ontstaat. U moet maar eens opletten, tegenwoordig zegt bijna iedereen ‘hè’ na een zin. Op elk niveau gebeurt dit. Mijn dochter praat onze oppas na en gebruikt daarom telkens het woord ‘kapot’ om een punt te maken. Ze zegt dan bijvoorbeeld dat ze iets ‘kapotlekker’ vindt, en ik kan dit allemaal alleen maar gelaten observeren, want de wereld veranderen, het is een te grote opdracht.

Ik mis je programma De geknipte gast bijna nooit, daarom vraag ik je: ‘Waarom daar nooit eens een binnengelopen onbekende gast ontvangen?’ Ik zou het zeker doen! Groeten Aad Verhoeff.

Goed dat u zo onbescheiden bent. Dat waardeer ik wel aan mensen. Vooral als ze iets kunnen. Wat uw grootste prestatie in het leven was, weet ik natuurlijk niet, maar u gelooft er zelf duidelijk wel in. En dat is belangrijk. Het punt is dat de praktijk en de theorie hebben bewezen dat de gemiddelde televisiekijker totaal geen belangstelling heeft in onbekende geïnterviewden. Dat wijzen de kijkcijfers uit. De pijnlijke waarheid is zelfs dat er massaal wordt gezapt als er iemand met donkere huidskleur als mijn gast verschijnt. Deze werkelijkheid is ook in de bladenwereld bekend. Dan zien ze minder losse verkoop. Kortom: we leven in een oppervlakkig land en daarom is uw suggestie sympathiek en tegelijkertijd naïef.

Ik heb Hotel Hollandia gekeken. Hier kan Paul de Leeuw met zijn grappenmakers aan de bar niet tegenop. De onderwerpen zijn vaak nogal nietszeggend. Een kalender van boeren, mensen die de marathon van Amsterdam lopen. Dan een dom spel met studenten. Gevolgd door een interview met blinden en tegelijkertijd een paaldanseres. Toen ben ik afgehaakt. Welke mensen verzinnen dit. Wat vind jij Eus? Zo doorgaan? Ronald Schonenberg, Amsterdam

Het is altijd onsympathiek om te schoppen als mensen al op de grond liggen. De grote ambitie met dit programma is niet uitgekomen. En dat weten de makers als geen ander. Laten we blij zijn dat er in ieder geval weer iets wordt geprobeerd. Misschien dat het wel tijd wordt om de nieuwe generatie grappenmakers dergelijke timeslots aan te bieden, want het huidige cabaret leunt wel enorm op bewezen en vervlogen successen uit het verleden. De definitie van vakmanschap is dat je je ook blijft doorontwikkelen.

Twintig jaar geleden overleed Willem Wilmink. Een moment om bij stil te staan, toch? Zelfs de documentaire Dichter in de Javastraat is niet meer via NPO-start te bekijken. Eeuwig zonde... Met vriendelijke groet, Rob van Gelder Bilthoven

Goed idee. Daarom citeer ik hierbij ‘Het menselijk geluk’ van de grote Willem Wilmink.

De huur betaald.
De stoep geschuurd. Een goeie visboer in de buurt.
En een meid die als ze naast je gaat,
loopt te zingen over straat.